آزمون ساختار عاملی یادگیری خودراهبری در دانشجویان و رابطه آن با انگیزش تحصیلی

تغییر و تحولات سریع در عرصه علم و دانش، نیاز مبرم نظام­ های آموزش عالی را به فراگیران خودراهبر و مستقل ضروری می­ سازد. بنابراین، شناسایی زمینه ­ها و بررسی فرآیندهای روانشناختی حاکم بر این وضعیت و ارزشیابی خودراهبری و پیامدهای آن حائز اهمیت است. هدف پژوهش حاضر، اعتباریابی مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبر و بررسی رابطه آن با انگیزش تحصیلی بود. دویست نفر (112 دختر، 80 پسر) در این پژوهش شرکت کردند. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه های آمادگی برای یادگیری خودراهبر (SLRS) و انگیزش تحصیلی (AMS) بود. نتایج نشان داد که سه عامل خودمدیریتی، رغبت برای یادگیری و خودکنترلی از سئوالات پرسشنامه خودراهبردی قابل استخراج است که 16/27 درصد کل واریانس را تبیین می ­کرد. ضرایب آلفای کرونباخ برای کل پرسشنامه و عامل‌ های مذکور در حد مطلوب همسانی درونی پرسشنامه را تایید کرد. یادگیری خودراهبر و مؤلفه ­های آن با انگیزش تحصیلی همبستگی مثبت معناداری داشتند. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که 16 درصد واریانس انگیزش تحصیلی از طریق خودراهبری و عامل های آن قابل تبیین است. نتایج آزمون t نشان داد که بین خودراهبری و انگیزش تحصیلی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار وجود ندارد. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد بین عامل‌ های خودراهبری، در خودمدیریتی و رغبت به یادگیری و در عامل ‌های انگیزش تحصیلی، در انگیزش درونی برای تجربه تحریک و تنظیم درون ‌فکنی شده، بین دختران و پسران تفاوت معنادار وجود دارد. مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبر از روایی و پایایی لازم برای دانشجویان ایرانی برخوردار است و نمرات آن می ­توانند انگیزش تحصیلی را پیش ­بینی کنند.